nieudolność

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

nieudolność (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) odprzym. cecha tego, co jest nieudolne; cecha tych, którzy nieudolni
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Jerzy oprowadzał pana swego po całej fabryce, pokazał mu swoją machinę, a podniecony pochwałami, mówił z zapałem i z taką pewnością siebie, a wyglądał tak męsko i pięknie, pan jego doznał przygnębiającego uczucia własnej nieudolnościwobec niewolnika[1]
(1.1) Premier usunął ze stanowiska swego sekretarza za jego nieudolność.
składnia:
(1.1) nieudolność + D.
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) cecha
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. nieudolny
przysł. nieudolnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. nieudolny + -ość
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Harriet Beecher Stowe, Chata wuja Tomasza (wyd. 1922)