nieruchomość

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

nieruchomość (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌɲɛruˈxɔ̃mɔɕʨ̑], ASeruχõmość], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) praw. ekon. grunt, budynek trwale związany z gruntem lub część budynku, które stanowią odrębny przedmiot własności; zob. też nieruchomość w Wikipedii
(1.2) stan bezruchu[1]
(1.3) odprzym. cecha tego, co jest nieruchome; cecha tych, którzy nieruchomi
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Stawkę roczną podatku od nieruchomości ustala rada gminy w drodze uchwały.
(1.2) Wraz z wiekiem potęguje się nieruchomość stawów.
składnia:
kolokacje:
(1.1) nieruchomość budynkowa / gruntowa / lokalowa / leśna / rolna / wspólna • nieruchomość zabudowana / niezabudowanakupić / sprzedać / wynająć / dzierżawić / wydzierżawić / zastawić nieruchomość • podatek od nieruchomości • gospodarowanie / zarządzanie nieruchomościami
synonimy:
(1.1) mienie nieruchome
antonimy:
(1.2) ruchomość
(1.3) ruchomość
hiperonimy:
(1.1) majątek
(1.2) stan
(1.3) cecha
hiponimy:
(1.1) dom, działka, działka, siedlisko, ziemia
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ruszenie n, ruszanie n, nieruszanie n, nieruszenie n, ruch mrz, ruchawka ż
przym. nieruchomy
przysł. nieruchomo
czas. ruszyć
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „nieruchomość” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.