następca

następca (język polski)

wymowa:

IPA: [naˈstɛ̃mpʦ̑a], AS: [nastẽmpca], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ę  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ktoś obejmujący, dziedziczący po kimś jakąś funkcję, posadę, urząd itp.

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	następca	następcy
dopełniacz	następcy	następców
celownik	następcy	następcom
biernik	następcę	następców
narzędnik	następcą	następcami
miejscownik	następcy	następcach
wołacz	następco	następcy
depr. M. i W. lm: (te) następce

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) następca tronu • następca prawny

synonimy:

antonimy:

(1.1) poprzednik

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) dziedzic, dziedziczący, spadkobierca, sukcesor

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. następowanie n

forma żeńska następczyni ż

czas. następować ndk., nastąpić dk.

przym. następny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) successor, heir
• arabski: (1.1) خلف, خليفة
• białoruski: (1.1) наступнік m, наследнік m
• esperanto: (1.1) posteulo, sekvanto
• francuski: (1.1) descendant, successeur
• hiszpański: (1.1) sucesor m
• kataloński: (1.1) successor m
• kazachski: (1.1) мирасқор, мұрагер
• nowogrecki: (1.1) διάδοχος m
• rosyjski: (1.1) преемник m, наследник m
• rumuński: (1.1) văspriemnic
• szwedzki: (1.1) efterträdare w
• ukraiński: (1.1) наслідник m, наступник m

źródła: