narcyzm

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

narcyzm (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) psych. cecha charakteru polegająca na samouwielbieniu i bezkrytycznym stosunku do swojej osoby
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Normalny narcyzm kobiet czas spędzany przed zwierciadłem, obojętne czy przed potrójnym tremem, czy lusterkiem puderniczki - odnosi się przede wszystkim do twarzy (i jej okola - włosów), gdyż z nią się one identyfikują[2].
(1.1) Rozwijanie pokory (tj. cechy przeciwstawianej narcyzmowi i roszczeniowości upowszechniającym się w kulturze konsumpcji) podwyższa dobrostan psychiczny i społeczny[3].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) miłość własna, samouwielbienie
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
(1.1) ciemna triada
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Narcyz m, Narcyza ż, narcyz m, narcystyczność ż
przym. narcystyczny
przysł. narcystycznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. Narcyz < łac. Narcissus < gr. Νάρκισσος (nárkissos); od starogreckiego mitu o pięknym młodzieńcu o imieniu Narcyz
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.
  2. Władysław Kopaliński, Mój przyjaciel Idzi, s. 343.
  3. Anna Maria Zawadzka, Małgorzata Niesiobędzka, Dorota Godlewska-Werner, Kultura konsumpcji - wartości, cele, dobrostan: Psychologiczne aspekty zjawiska, s. 30.