nabój
nabój (język polski)[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) wojsk. jednostka amunicji broni palnej w formie metalowego walca zawierającego pocisk oraz materiał wybuchowy[1]; zob. też nabój w Wikipedii
- (1.2) wojsk. jednostka ładunku miotającego niezbędna do spowodowania wybuchu gazów w lufie, umieszczana oddzielnie w komorze nabojowej za pociskiem
- (1.3) techn. nabój hutniczy, porcja materiałów wsadowych ładowana jednorazowo do pieca hutniczego[1]
- (1.4) metalowy pojemnik wypełniony dwutlenkiem węgla, używany m.in. w syfonach, tratwach ratunkowych[1]
- (1.5) plastikowy pojemnik wypełniony atramentem lub tuszem, wkładany do wiecznych piór i drukarek atramentowych[1]
- odmiana:
- (1.1-5)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik nabój naboje dopełniacz naboju naboi / nabojów celownik nabojowi nabojom biernik nabój naboje narzędnik nabojem nabojami miejscownik naboju nabojach wołacz naboju naboje
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- zob. też nabój (ujednoznacznienie) w Wikipedii
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) cartridge; (1.4) sparklet
- czeski: (1.4) bombička ż
- hiszpański: (1.1) cartucho m; (1.2) carga ż; (1.4) cartucho m
- niemiecki: (1.1) Patrone ż
- nowogrecki: (1.1) φυσίγγιο n, φυσίγγι n
- rosyjski: (1.1) патрон m; (1.2) заряд m
- ukraiński: (1.1) набій m, патрон m
- wilamowski: (1.1) patrun ż, patrün ż
- źródła:
