na czele

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

na czele (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[na‿ˈʧ̑ɛlɛ], AS[na‿čele], zjawiska fonetyczne: zestr. akc.
?/i
znaczenia:

fraza przyimkowa

(1.1) na początku czegoś, z przodu czegoś

fraza przysłówkowa

(2.1) na początku, z przodu, na przodzie / na przedzie
(2.2) pod czyimś przewodnictwem, zarządem
odmiana:
(1-2) nieodm.
przykłady:
(1.1) Na czele pochodu szedł pierwszy sekretarz.
(2.1) Na czele szedł pierwszy sekretarz.
(2.2) Nad wszystkim czuwało Biuro Polityczne Komitetu Centralnego z pierwszym sekretarzem na czele.
składnia:
(1.1) na czele + D.
(2.2) z + N. na czele
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. naczelnik mos, naczelniczka ż, naczelnictwo n, naczelnikostwo n, naczelny mos, naczelna ż
przym. naczelny
przysł. naczelnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(2.2) Prawidłowa konstrukcja to „z kimś na czele”, natomiast wyrażenie „na czele z kimś” jest niepoprawne.[1]
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „Z kimś na czele, a nie: na czele z kimś” w: Maciej Malinowski, Obcy język polski.