monitować

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

monitować (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) urz. słownie lub pisemnie przypominać o czymś niezałatwionym, wysyłać monit, ponaglać[1]
(1.2) daw. karcić kogoś za niewłaściwe postępowanie/zachowanie[1]
odmiana:
(1.1-2) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Wydział finansowy otrzymując z wydziału zakupu rachunki powinien zwrócić uwagę na kolejny numer wpływu, a w razie braku któregokolwiek kolejnego numeru - monitować o brakujący rachunek wydział zakupu.
(1.2) Cóż, u diabła, monitujecie mnie jak dzieciaka?
składnia:
(1.1) monitować +B. o +B.
(1.2) monitować +B.
kolokacje:
synonimy:
(1.2) ponaglać
(1.2) strofować, napominać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. monit mrz
czas. zmonitować
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. monit
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „monitować” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.