ministrantura
ministrantura (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) rel. służenie do mszy i nabożeństw
- (1.2) rel. wiedza obejmująca zasady ministrantury (1.1)
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ministrantura ministrantury dopełniacz ministrantury ministrantur celownik ministranturze ministranturom biernik ministranturę ministrantury narzędnik ministranturą ministranturami miejscownik ministranturze ministranturach wołacz ministranturo ministrantury
- przykłady:
- (1.1) Swe szczenięce lata poświęcił ministranturze w kościele franciszkanów.
- (1.2) Ministrantury uczył się od starszych kolegów.
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. minister mos/ż, ministrowa ż, ministrantka ż, ministra ż, ministrant m, ministranckość ż
- przym. ministrancki, ministerialny
- przysł. ministrancko
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. ministrant + -ura < niem. Ministrant[1] < łac. ministrans → pomocnik < łac. ministrare → służyć, podawać do stołu[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Hasło „ministrant” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.
- ↑ Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.