ministrantura

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

ministrantura (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) rel. służenie do mszy i nabożeństw
(1.2) rel. wiedza obejmująca zasady ministrantury (1.1)
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Swe szczenięce lata poświęcił ministranturze w kościele franciszkanów.
(1.2) Ministrantury uczył się od starszych kolegów.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) służenie
(1.2) służba
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. minister mos/ż, ministrowa ż, ministrantka ż, ministra ż, ministrant m, ministranckość ż
przym. ministrancki, ministerialny
przysł. ministrancko
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. ministrant + -ura < niem. Ministrant[1] < łac. ministranspomocnik < łac. ministraresłużyć, podawać do stołu[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „ministrant” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.
  2. Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.