marcinek

marcinek (język polski)

marcinki (1.1)

wymowa:

​, IPA: [marʲˈʨ̑ĩnɛk], AS: [marʹćĩnek], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) ogrod. pot. krzewiasty aster bylinowy kwitnący jesienią

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	marcinek	marcinki
dopełniacz	marcinka	marcinków
celownik	marcinkowi	marcinkom
biernik	marcinek	marcinki
narzędnik	marcinkiem	marcinkami
miejscownik	marcinku	marcinkach
wołacz	marcinku	marcinki

przykłady:

(1.1) Na działce mojej mamy marcinki rosną gęstym szpalerem wzdłuż ścieżki.

składnia:

kolokacje:

(1.1) marcinki kwitną • podlewać / sadzić marcinki

synonimy:

(1.1) pot. michałek

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Marcin mos, Marcinek mos

przym. Marcinowy, marcinkowy, marciński

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. Marcinek; termin kwitnienia przypada ok. imienin Marcina, tj. 24 października

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: