kucharz

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

kucharz (język polski)[edytuj]

kucharz (1.1)
wymowa:
?/i, IPA[ˈkuxaʃ], AS[kuχaš], zjawiska fonetyczne: wygł.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) kulin. ten, kto gotuje potrawy; zob. też kucharz w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Panie kelner, proszę wezwać kucharza, niech wyjaśni, czemu mięso jest surowe. — To jest carpaccio, proszę pana.
składnia:
kolokacje:
(1.1) być kucharzem • pracować jako kucharz
synonimy:
(1.1) kuchmistrz, kuk
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kuchenka ż, kuchara ż, kucharstwo n, kuchnia ż, kucharzowanie n, kucharzenie n, kuchcenie n
zdrobn. kuchcik m
forma żeńska kucharka ż
czas. kucharzować ndk., kucharzyć ndk., kuchcić ndk.
przym. kucharski, kuchenny
związki frazeologiczne:
nieuk ksiądz, doktor, kucharz – siebie i ludzi w zdrowiu zawodząkucharza, który z głodu umrze, nie chowają na cmentarzukucharz dobry, co pański smak zna
etymologia:
(1.1) st.czes. kuchař[1] < niem. Koch < łac. coquus[2]
uwagi:
zobacz też: Indeks:Polski - Zawody
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „kucharz” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.