korzennictwo

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

korzennictwo (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) dawna dziedzina rzemiosła i handlu zajmująca się produkcją i sprzedażą przypraw
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Do intratnych zajęć należało korzennictwo i aptekarstwo łączone z wyrobem świec i handlem różnorodnym towarem.[1]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. korzeń m, korzeniówka ż, ukorzeniacz m, ukorzenianie n, ukorzenienie n, wykorzenianie n, wykorzenienie n, zakorzenianie n, zakorzenienie n, korzennik m, korzenniczka ż, Korzeniówka ż, korzenie nmos, korzeniowiec m, Korzenna ż, Korzeńsko n, korzonek m, korzenność ż
czas. ukorzeniać ndk., ukorzenić dk., zakorzeniać ndk., zakorzenić dk., wykorzeniać ndk., wykorzenić dk.
przym. korzeniowy, korzenny, korzenniczy
przysł. korzeniowo, korzennie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Danuta Poppe „Economie et société dún bourg provençal au XIVe siècle: Reillanne en Haute Provence”, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1980, ISBN 8304005093, s. 246