korzec

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

korzec (język polski)[edytuj]

korzec (1.3)
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) daw. dawna jednostka objętości, stosowana przy ciałach sypkich; zob. też Korzec (jednostka objętości) w Wikipedii
(1.2) daw. dawna miara ciężaru
(1.3) daw. naczynie odmierzające korce (1.1)
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) W zaborze pruskim korzec nie był używany[1].
(1.2) Zważ mi, proszę, pięć korcy owsa.
(1.3) Nikt nie zapala światła i nie stawia go w ukryciu ani pod korcem, lecz na świeczniku, aby jego blask widzieli ci, którzy wchodzą[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) korzec amerykański / gdański / krakowski / nowopolski / rzymski / skarbowy / toruński / warszawski / wrocławski
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) jednostka
(1.2) miara
(1.3) naczynie
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz.
zdrobn. korczyk mrz
przym. korcowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.1) zob. buszel
tłumaczenia:
źródła: