konszabelant

konszabelant (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌkɔ̃w̃ʃaˈbɛlãnt], AS: [kõũ̯šabelãnt], zjawiska fonetyczne: nazal.• samogł.+n/m+szczelin.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) verb.eff. onomatopeja oddająca brzmienie niemieckich słów komm' aus Schwabenland (przybywam / pochodzę ze Szwabii) z oryginału dziecięcej piosenki „Muzykanci konszabelanci”

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	konszabelant	konszabelanci
dopełniacz	konszabelanta	konszabelantów
celownik	konszabelantowi	konszabelantom
biernik	konszabelanta	konszabelantów
narzędnik	konszabelantem	konszabelantami
miejscownik	konszabelancie	konszabelantach
wołacz	konszabelancie	konszabelanci

przykłady:

(1.1) — Jestem muzykantem, konszabelantem. — I my – muzykanci, konszabelanci.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) zob. sekcja „znaczenia” powyżej

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: