konsternacja

konsternacja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌkɔ̃w̃stɛrˈnaʦ̑ʲja], AS: [kõũ̯sternacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• samogł.+n/m+szczelin.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) stan osłupienia spowodowany nieoczekiwanym zwrotem sytuacji, w której znajduje się osoba „skonsternowana”; uczucie strachu spowodowane nieprzewidywalnością dalszego przebiegu sytuacji

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	konsternacja	konsternacje
dopełniacz	konsternacji	konsternacji / przest. konsternacyj
celownik	konsternacji	konsternacjom
biernik	konsternację	konsternacje
narzędnik	konsternacją	konsternacjami
miejscownik	konsternacji	konsternacjach
wołacz	konsternacjo	konsternacje

przykłady:

(1.1) Wśród dostojników nastąpiła lekka konsternacja.

składnia:

kolokacje:

(1.1) ogólna / zupełna konsternacja • sprawić / wywołać konsternację

synonimy:

(1.1) zmieszanie, zażenowanie, zakłopotanie, strach, popłoch, konfuzja

antonimy:

(1.1) opanowanie

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. konsternować, skonsternować

przym. skonsternowany

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) łac. consternatio → niepokój, zmieszanie < łac. consternare → zatrwożyć

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) consternation
• arabski: (1.1) رعب، ذعر
• francuski: (1.1) consternation
• hiszpański: (1.1) consternación ż
• interlingua: (1.1) consternation
• niemiecki: (1.1) Bestürzung ż
• nowogrecki: (1.1) κατάπληξη ż
• węgierski: (1.1) konsternáció

źródła: