konstatacja

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

konstatacja (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) książk. stwierdzenie danego faktu
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) stwierdzenie, uwaga
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. konstatować ndk.
rzecz. konstanta ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
franc. constatation[1], utworzone od franc. constaterstwierdzać[2], to zaś od łac. cōnstō, cōnstāre, cōnstĭtī, cōnstātūrusstać bez ruchu, być ustalonym / pewnym[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „konstatacja” w: Wielki słownik języka polskiego PWN, red. Stanisław Dubisz, t. II, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2018, ISBN 978–83–01–19910–4, s. 437.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „constatation” w: Centre National de Ressources Textuelles et Lexicales.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „constater” w: Centre National de Ressources Textuelles et Lexicales.