konfident

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

konfident (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pejor. tajny wywiadowca lub współpracownik wywiadu, policji itp. służb
(1.2) przest. człowiek zaufany
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Gestapo i niemieckie władze opuszczają Zakopane, wraz z niektórymi konfidentami z "Goralenvolku"[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) szpicel
(1.2) powiernik, przyjaciel, zausznik
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) agent, donosiciel, informator
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. konfidencja ż, konfidencjonalność ż
forma żeńska konfidentka ż
przym. konfidencjonalny, konfidencki
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Konfident, franc. confident[2] < łac. confidens
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zakopane i Tatry, Maciej Pinkwart, 1992 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.