koncyliaryzm

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

koncyliaryzm (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌkɔ̃nʦ̑ɨˈlʲjarɨsm̥], AS[kõncylʹi ̯arysm̦], zjawiska fonetyczne: zmięk.wygł.nazal.akc. pob.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) rel. doktryna w Kościele katolickim, zakładająca wyższość soboru nad papieżem; zob. też koncyliaryzm w Wikipedii
odmiana:
(1.1) blm,
przykłady:
(1.1) Koncyliaryzm był popularny w środowiskach teologicznych w XIV w., podczas trwania schizmy zachodniej.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
(1.1) kurializm
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. koncyliacyjność ż, koncyliarysta m, koncyliacja ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) łac. concillum + -yzm
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.