karcz

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

karcz (język polski)[edytuj]

karcz (1.1)
wymowa:
IPA[karʧ̑], AS[karč] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) pniak (część nadziemna), który pozostaje po ścięciu drzewa, wraz z korzeniami (częścią podziemną)[1]
(1.2) daw. reg. (Kresy) krzak[2]
odmiana:
przykłady:
(1.1) Po ścięciu drzewa w ogrodzie pozostał brzydki karcz.
składnia:
(1.1) karcz do usunięcia / po usunięciu
kolokacje:
synonimy:
(1.1) karpa
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. karczowisko m, karczunek m, karczowisko n, karczownik m, karczownica ż, karczowanie n, wykarczowanie n
czas. karczować ndk., wykarczować dk.
przym. karczowy, karczowniczy
ims. wykarczowany
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.2) ukr.[2]
uwagi:
(1.1) zobacz też: pniak m, pieniek m, karpina ż, pień m
tłumaczenia:
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: krzak
źródła:
  1. Słownik encyklopedyczny leśnictwa, drzewnictwa, ochrony środowiska, łowiectwa oraz dziedzin pokrewnych, Wydawnictwo SGGW, 1996.
  2. 2,0 2,1 Tadeusz Lehr, O mowie Polaków w Galicji wschodniej, „Język Polski” nr 2–3/1914, s. 51.