karakuły

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

karakuły (język polski)[edytuj]

karakuły (1.1)
wymowa:
IPA[ˌkaraˈkuwɨ], AS[karakuu̯y], zjawiska fonetyczne: akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

(1.1) odzież. pot. futro ze skór jagniąt karakułów; zob. też karakuły w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, forma fleksyjna

(2.1) lm od: karakuł
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Kupiłam sobie czarne karakuły.
(1.1) Z budynku wyszła kobieta w karakułach.
składnia:
kolokacje:
(1.1) czarne / brązowe / szare karakuły
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) futro
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. karakuł m
przym. karakułowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. karakuł[1]
uwagi:
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ubrania
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.