kanikuła
kanikuła (język polski)[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) hist. w starożytnym Rzymie: pora roku, w której Słońce znajduje się w gwiazdozbiorze Psa, czyli od 22 czerwca do 23 sierpnia
- (1.2) książk. najgorętszy okres lata
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kanikuła kanikuły dopełniacz kanikuły kanikuł celownik kanikule kanikułom biernik kanikułę kanikuły narzędnik kanikułą kanikułami miejscownik kanikule kanikułach wołacz kanikuło kanikuły - (1.2) blm;
przypadek liczba pojedyncza mianownik kanikuła dopełniacz kanikuły celownik kanikule biernik kanikułę narzędnik kanikułą miejscownik kanikule wołacz kanikuło
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. kanikularny
- rzecz. kanikuły
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. Canicula (Syriusz) < łac. canicula (suczka); najjaśniejsza gwiazda w gwiazdozbiorze Psa Wielkiego w starożytności wznosiła się ze słońcem na początku lipca, w czasie upałów[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) dog days
- baskijski: (1.2) uda min
- hiszpański: (1.2) canícula ż
- interlingua: (1.2) canicula
- kataloński: (1.2) canícula ż
- niemiecki: (1.1) Hundstage
- szwedzki: (1.2) rötmånad w, hunddagar lm
- wilamowski: (1.1) hunctāk m
- źródła:
- ↑ S. Żeromski: Przedwiośnie.
- ↑ Hasło „kanikuła” w: Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych z almanachem, cz. 1, Rzeczpospolita, Warszawa 2007, ISBN 978-83-60688-78-6.