kanclerz

kanclerz (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) polit. tytuł szefa rządu w niektórych krajach, np. w Austrii czy Niemczech

(1.2) adm. tytuł urzędnika zarządzającego pracą kancelarii, sprawami administracyjno-organizacyjnymi

(1.3) hist. (w dawnej Polsce) tytuł dostojnika kierującego kancelarią panującego, dodatkowo od XV w. sprawującego obowiązki ministra spraw wewnętrznych i zagranicznych

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kanclerz	kanclerze
dopełniacz	kanclerza	kanclerzy / rzad. kanclerzów
celownik	kanclerzowi	kanclerzom
biernik	kanclerza	kanclerzy / rzad. kanclerzów
narzędnik	kanclerzem	kanclerzami
miejscownik	kanclerzu	kanclerzach
wołacz	kanclerzu	kanclerze

przykłady:

(1.1) Helmut Kohl był kanclerzem Republiki Federalnej Niemiec.

(1.3) Uriel Górka, kanclerz wielki koronny i biskup poznański, uchodził za mecenasa kultury humanistycznej.

składnia:

kolokacje:

(1.1) lord kanclerz • kanclerz federalny • kanclerz rzeszowy • Żelazny Kanclerz

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kancelaria ż, kanclerstwo n, kanclerzanka ż, kanclerzyna ż

przym. kancelaryjny, kanclerski

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) chancellor; (1.2) chancellor, vice-chancellor
• białoruski: (1.1) канцлер m
• czeski: (1.1) kancléř m
• francuski: (1.1) chancelier m
• hiszpański: (1.1) canciller m
• niemiecki: (1.1) Kanzler m / Kanzlerin ż
• nowogrecki: (1.1) καγκελάριος m
• rosyjski: (1.1) канцлер m
• słowacki: (1.1) kancelár m
• włoski: (1.1) cancelliere m

źródła: