język osobniczy

język osobniczy (język polski)

wymowa:

​ ​

znaczenia:

fraza rzeczownikowa, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) jęz. zbiór indywidualnych cech mowy danego rozmówcy; zob. też język osobniczy w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	język osobniczy	języki osobnicze
dopełniacz	języka osobniczego	języków osobniczych
celownik	językowi osobniczemu	językom osobniczym
biernik	język osobniczy	języki osobnicze
narzędnik	językiem osobniczym	językami osobniczymi
miejscownik	języku osobniczym	językach osobniczych
wołacz	języku osobniczy	języki osobnicze

przykłady:

(1.1) Jedną z przyczyn nieporozumień w relacji nauczyciel-uczeń jest fakt, że oba podmioty biorące udział w aktach komunikacyjnych, w złożonym procesie wymiany myśli, idei czy zwykłego przekazywania informacji, posługują się językami osobniczymi, charakterystycznymi dla każdego z nich.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) język indywidualny, mowa jednostkowa, idiolekt

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) lekt, odmiana językowa

hiponimy:

holonimy:

(1.1) dialekt, język

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: idiolekt

• chorwacki: (1.1) individualni jezik m, individualni govor m
• indonezyjski: (1.1) bahasa individual, lek individual
• niemiecki: (1.1) Individualsprache ż
• serbski: (1.1) индивидуални језик m, индивидуални говор m

źródła: