jęczmienny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

jęczmienny (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[jɛ̃n͇ʧ̑ˈmʲjɛ̃nːɨ], AS[i ̯ẽṇčmʹi ̯•ny], zjawiska fonetyczne: zmięk.udziąs.nazal.asynch. ę gemin.i → j  ?/i
znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) dotyczący jęczmienia (Hordeum L.)
(1.2) wykonany z ziarna jęczmienia
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.2) Za przysmak uchodziły słodkie placki jęczmienne, podobnie jak każde słodkie ciasto przyprawiane miodem, który był jedynym środkiem słodzącym[1].
(1.2) Opiekująca się świątynią staruszka podaje bogu do kąpieli wodę, a na pożywienie placki jęczmienne, zagniecione na miodzie[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) jęczmienna słoma • jęczmienne pole
(1.2) mąka / kasza jęczmienna • słód / placek jęczmienny • płatki jęczmienne
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. jęczmień mrz
związki frazeologiczne:
jęczmienny chleb nie głód, zgrzebna koszula nie nagota
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Andrzej Chwalba (red.), Obyczaje w Polsce : od średniowiecza do czasów współczesnych : praca zbiorowa, 2004, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Zygmunt Kubiak, Mitologia Greków i Rzymian, 2008, Narodowy Korpus Języka Polskiego.