jąkała

jąkała (język polski)

wymowa:

IPA: [jɔ̃ŋˈkawa], AS: [i ̯õŋkau̯a], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ą  ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. ktoś, kto się jąka

rzeczownik, rodzaj żeński

(2.1) pot. kobieta, która się jąka

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	jąkała	jąkały
dopełniacz	jąkały	jąkał / jąkałów
celownik	jąkale	jąkałom
biernik	jąkałę	jąkały / jąkałów
narzędnik	jąkałą	jąkałami
miejscownik	jąkale	jąkałach
wołacz	jąkało	jąkały

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	jąkała	jąkały
dopełniacz	jąkały	jąkał
celownik	jąkale	jąkałom
biernik	jąkałę	jąkały
narzędnik	jąkałą	jąkałami
miejscownik	jąkale	jąkałach
wołacz	jąkało	jąkały

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. jąkanie

przym. jąkający się

czas. jąkać, jąkać się

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. jąkać się + -ała

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) stutterer, stammerer; (2.1) stutterer, stammerer
• baskijski: (1.1) totel
• duński: (1.1) stammer w; (2.1) stammer w
• francuski: (1.1) bègue m; (2.1) bègue ż
• hiszpański: (1.1) tartamudo m, pejor. tartaja m; (2.1) tartamuda ż, pejor. tartaja ż
• kazachski: (1.1) кекеш
• niemiecki: (1.1) Stotterer m; (2.1) Stotterin ż
• nowogrecki: (1.1) τραυλός m; (2.1) τραυλή ż
• rosyjski: (1.1) заика m
• węgierski: (1.1) dadogó
• włoski: (1.1) balbuziente m; (2.1) balbuziente ż

źródła: