Do końcówki 1. os. lp. czasu presente de indicativo dodaje się jotowaną spółgłoskę „y”.
Rdzeń otrzymuje spółgłoskę „v” w czasie presente de indicativo i w formie lp. trybu imperativo (tú).
Otrzymuje końcówki fleksyjne pierwszej koniugacji w czasach presente (indicativo/subjuntivo) i pretérito imperfecto (indicativo), zamieniając w tym ostatnim początkową literę „a” samogłoską „i”.
Rdzeń otrzymuje grupę liter „fu” w czasach pretérito perfecto simple, pretérito imperfecto (sub.) i futuro (sub.), tracąc w tych ostatnich początkową samogłoskę „i” końcówki fleksyjnej.
Końcówka fleksyjna 3. os. lp. czasu pretérito perfecto simple przybiera formę samogłoski „e”.
Rdzeń otrzymuje grupę liter „vay” w czasie presente de subjuntivo.
Początkowa samogłoska „i” w gerundio przechodzi w spółgłoskę „y”.
Forma lp. trybu imperativo (vos) pochodzi od czasownika andar.
Końcówka fleksyjna dla formy lm. trybu imperativo (vosotros/as) zachowuje spółgłoskę „d”.
Zgodnie z reguła pisowni nie akcentuje się wyrazów jednosylabowych: vais, fui, fue.