intonacja

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

intonacja (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌĩntɔ̃ˈnaʦ̑ʲja], AS[ĩntõnacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) jęz. sposób akcentowania wyrazów i zdań; zob. też intonacja (językoznawstwo) w Wikipedii
(1.2) muz. sposób wydobywania dźwięków, szczególnie w śpiewie, na instrumencie smyczkowym lub dętym; zob. też intonacja (muzyka) w Wikipedii
(1.3) muz. rozpoczęcie śpiewu zbiorowego przez jedną osobę; zaśpiew; zob. też intonacja (muzyka) w Wikipedii
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) intonacja dwuwierzchołkowaintonacja akutowa
synonimy:
(1.1-2) intonowanie
(1.3) intonowanie, zaśpiew
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. intonować
rzecz. intonowanie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) franc. intonation[2] < łac. intonorozbrzmiewam[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „intonacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  2. Hasło „intonacja” w: Wielki słownik wyrazów obcych, praca zbiorowa, pod red. Mirosława Bańki, PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-14455-5, s. 557.
  3. Kazimierz Ożóg, Ustna odmiana języka ogólnego [w:] Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, t. 2, pod red. J. Bartmińskiego, Wrocław 1993, s. 91.