infantylizm

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

infantylizm (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌĩnfãnˈtɨlʲism̥], AS[ĩnfãntylʹism̦], zjawiska fonetyczne: zmięk.wygł.nazal.akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) naiwność, niedojrzałość w zachowaniu kogoś dorosłego[1]
(1.2) psych. patologiczne zahamowanie rozwoju psychicznego człowieka[1]; zob. też infantylizm w Wikipedii
(1.3) cecha tego, co infantylne
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) dziecinada, zdziecinnienie
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. infant m, infantka ż, infantylność ż, infantylizacja ż, infantylnienie n, infantylizowanie n
czas. infantylnieć, infantylizować
przym. infantylny
przysł. infantylnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. infantilisdziecinny
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „infantylizm” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 2,0 2,1 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.