horisont

horisont (język duński)

wymowa:

IPA: [hɒiˈsʌnˀd]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) geogr. horyzont

odmiana:

(1.1) en horisont, horisonten, horisonter, horisonterne

przykłady:

(1.1) Kan De se skibet i horisonten? → Czy dostrzega Pani ten statek na horyzoncie?

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. horĭzon (horizontis) < gr. ὁρίζων (horizōn)

uwagi:

źródła:

horisont (język norweski (bokmål))

wymowa:

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) horyzont

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

horisont (język norweski (nynorsk))

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) horyzont

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

horisont (język szwedzki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) geogr. horyzont

(1.2) przen. horyzont, perspektywa

odmiana:

(1.1-2) en horisont, horisonten, horisonter, horisonterna

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. horĭzon (horizontis) < gr. ὁρίζων (horizōn)

uwagi:

źródła: