harmider
harmider (język polski)
[edytuj]- wymowa:
- ⓘ
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) hałas w połączeniu z zamieszaniem
- (1.2) daw. jarmark[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik harmider harmidery / harmidry dopełniacz harmideru / harmidru[2][3] harmiderów / harmidrów celownik harmiderowi / harmidrowi harmiderom / harmidrom biernik harmider harmidery / harmidry narzędnik harmiderem / harmidrem harmiderami / harmidrami miejscownik harmiderze / harmidrze harmiderach / harmidrach wołacz harmiderze / harmidrze harmidery / harmidry
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) gwar, hałas, larum, mętlik, rwetes, tumult, wrzawa, zamieszanie, zgiełk
- (1.2) daw. kiermider[1]
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) ros. < tatar. < prawdop. pers. غرميدن (ġarmidan) → kłócić się, sprzeczać się, gniewać się, ryczeć[4]
- (1.1) Mniej prawdop. są hipotezy, że wyraz pochodzi od niem. hernieder[5] lub od nazwy miejscowości Haramideres[6].
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: jarmark
- angielski: (1.1) racket, babel, bedlam, din, hubbub, hullabaloo, hurly-burly, hustle and bustle, row, uproar, bryt. bobbery, bryt. razzamatazz, amer. katzenjammer
- białoruski: (1.1) гармідар m
- francuski: (1.1) raffut m, boucan m, tapage m
- hiszpański: (1.1) alboroto m, tumulto m
- niemiecki: (1.1) Krach m, Trubel m
- portugalski: (1.1) algazarra ż
- rosyjski: (1.1) суматоха ż
- włoski: (1.1) baccano m, fracasso m
- źródła:
- 1 2 Mikołaj Rudnicki, Brak granicy między tzw. „dźwiękonaśladowczością” z zapożyczeniem (dokończenie), „Język Polski i Poradnik Językowy” nr 3/1916, s. 91.
- ↑
Hasło „harmider” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Hasło „harmider” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Jan Rozwadowski, Z dziejów polskich wyrazów i zwrotów, „Język Polski” nr 4/1913, s. 107.
- ↑ Mikołaj Rudnicki, Brak granicy między tzw. „dźwiękonaśladowczością” z zapożyczeniem (dokończenie), „Język Polski i Poradnik Językowy” nr 3/1916, s. 93.
- ↑ Mikołaj Rudnicki, Brak granicy między tzw. „dźwiękonaśladowczością” z zapożyczeniem (dokończenie), „Język Polski i Poradnik Językowy” nr 3/1916, s. 94.
