Przejdź do zawartości

granatnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: granátnik granátník

granatnik (język polski)

[edytuj]
granatnik (1.1) rewolwerowy
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) wojsk. indywidualna lub zespołowa, gładkolufowa broń palna, służąca do wystrzeliwania granatów na niewielką odległość[1]; zob. też granatnik w Wikipedii
(1.2) hist. wojsk. rodzaj długolufowej haubicy strzelającej granatami, używanej w XVIII-XIX wieku w artylerii polowej i oblężniczej[2]
(1.3) hist. wojsk. krótka strzelba o mocno rozszerzonej lufie do miotania niewielkich granatów przez piechotę w XVII-XVIII wieku[2]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Na trzeciorzędne odcinki posyła się trzeciorzędne oddziały, wyposażone w zdezelowane samochody, rakietnice jako substytut radiostacji i butelki z benzyną w zastępstwie granatników[3].
składnia:
kolokacje:
(1.1) granatnik automatyczny / jednostrzałowy / przeciwpancerny / rewolwerowy / nasadkowy / podwieszany
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.2) jednoróg
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. granat m, granatek m, granatka ż
przym. granatowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. granat + -nik
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Wojsko, wojna, broń. Leksykon PWN, red. Marcin Kamler, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9, s. 104.
  2. 1 2 Włodzimierz Kwaśniewicz, 1000 słów o dawnej broni palnej, Wydawnictwo MON, Warszawa 1987, ISBN 83-11-07350-3, s. 61.
  3. Artur Baniewicz, Afrykanka, 2005, Narodowy Korpus Języka Polskiego.