granatnik

granatnik (język polski)

granatnik (1.1) rewolwerowy

wymowa:

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) wojsk. indywidualna lub zespołowa, gładkolufowa broń palna, służąca do wystrzeliwania granatów na niewielką odległość; zob. też granatnik w Wikipedii

(1.2) hist. wojsk. rodzaj długolufowej haubicy strzelającej granatami, używanej w XVIII-XIX wieku w artylerii polowej i oblężniczej

(1.3) hist. wojsk. krótka strzelba o mocno rozszerzonej lufie do miotania niewielkich granatów przez piechotę w XVII-XVIII wieku

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	granatnik	granatniki
dopełniacz	granatnika	granatników
celownik	granatnikowi	granatnikom
biernik	granatnik	granatniki
narzędnik	granatnikiem	granatnikami
miejscownik	granatniku	granatnikach
wołacz	granatniku	granatniki

przykłady:

(1.1) Na trzeciorzędne odcinki posyła się trzeciorzędne oddziały, wyposażone w zdezelowane samochody, rakietnice jako substytut radiostacji i butelki z benzyną w zastępstwie granatników.

składnia:

kolokacje:

(1.1) granatnik automatyczny / jednostrzałowy / przeciwpancerny / rewolwerowy / nasadkowy / podwieszany

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.2) jednoróg

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. granat m, granatek m, granatka ż

przym. granatowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. granat + -nik

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) grenade launcher
• baskijski: (1.1) granada-jaurtigailu
• białoruski: (1.1) гранатамёт m
• bułgarski: (1.1) гранатохвъргачка ż
• czeski: (1.1) granátomet m
• estoński: (1.1) granaadiheitja
• francuski: (1.1) lance-grenade m
• hiszpański: (1.1) lanzagranadas m
• litewski: (1.1) granatsvaidis m
• niemiecki: (1.1) Granatwerfer m
• rosyjski: (1.1) гранатомёт m
• słowacki: (1.1) granátomet m
• szwedzki: (1.1) granatkastare w
• ukraiński: (1.1) гранатоме́т m
• węgierski: (1.1) gránátvető
• włoski: (1.1) lanciagranate m

źródła: