godność

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

godność (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i, IPA[ˈɡɔdnɔɕʨ̑], AS[godność]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) poczucie własnej wartości, szacunek dla samego siebie; zob. też godność w Wikipedii
(1.2) zaszczytne stanowisko, oficjalna funkcja
(1.3) przest. nazwisko
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) KOR miał posłanie skierowane do bardzo szerokiego kręgu ludzi, którzy chcieli żyć normalnie, z godnością, w miarę spokojnie[1].
(1.2) Mój dziadek piastował wysokie godności.
(1.3) Jak pana godność?
składnia:
kolokacje:
(1.1) uwłaczać godności
(1.2) piastować godność
synonimy:
(1.1) honor, duma
(1.2) tytuł, urząd
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. godny mos
przym. godny, godnościowy
przysł. godnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. godny + -ość < prasł. *godьnъodpowiedni, stosowny[2]
uwagi:
w ścisłym związku znaczeniowym z wyrażeniem godzi sięnadaje się, pasuje, ma wartość, a dalej: należy się, wypada itp.
tłumaczenia:
(1.3) zobacz listę tłumaczeń w haśle: nazwisko
źródła:
  1. Michnik Adam, Tischner Józef, Żakowski Jacek, Między Panem a Plebanem, 1995, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „godny” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.