gizd
gizd (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) gw. (Śląsk Cieszyński) ktoś obrzydliwy[1][2], niedarzony sympatią
- (1.2) gw. (Śląsk Cieszyński) smarkacz, urwipołeć[3]
- (1.3) gw. (Górny Śląsk), reg. (Małopolska) niechluj[4]
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
- (2.1) gw. (Górny Śląsk) daw. gad[5]
- przykłady:
- (1.1) I daremnie złośliwy gizd pokrywał swą twarz coraz przymilniejszymi uśmiechami. Nic nie wskórał[6].
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) gw. (Śląsk Cieszyński) gid
- (1.2) gw. (Śląsk Cieszyński) gid
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- gizd pieroński[7] (obelga) → dziad, łachmaniarz
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w hasłach: obrzydliwiec, brzydota
- (1.2) zobacz listę tłumaczeń w hasłach: smarkacz, łobuz
- (1.3) zobacz listę tłumaczeń w haśle: niechluj
- (2.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: gad
- źródła:
- ↑ Dorota Simonides, Śląski horror. O diabłach, skarbnikach, utopcach i innych strachach, Śląski Instytut Naukowy, Katowice 1984, s. 140.
- ↑ Słowniczek trudniejszych wyrazów gwarowych, w: Alina Kopoczek, Śpiewnik Macierzy Ziemi Cieszyńskiej, Cieszyn 1988, s. 375–380.
- ↑ Słownik gwarowy Śląska Cieszyńskiego, red. Jadwiga Wronicz, Galeria „Na Gojach”, Ustroń 2010, ISBN 978-83-60551-28-8.
- ↑ Anna Piechnik, Stopień znajomości niektórych gwarowych ekspresywizmów osobowych przez młodych mieszkańców wsi, w: Historia języka, dialektologia, onomastyka w nowych kontekstach interpretacyjnych pod red. Renaty Przybylskiej, Macieja Raka, Agaty Kwaśnickiej-Janowicz, Wydawnictwo UJ, Kraków 2018, s. 335.
- ↑ Haserman, w: Z gwary śląskiej, zapisał J. Siatkowski, „Poradnik Językowy” nr 5/1956, s. 196.
- ↑ Książę z Raciborza zwycięzcą Liczyrzepy, w: Baśnie polskie, Warszawa 1968, s. 463.
- ↑ Łakomy Ludwik, Obrazki z powstań górnośląskich, Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, Warszawa 1934, s. 15.
- ↑ Marek Stachowski, Karpatyzm leksykalny, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego”, „Prace Językoznawcze”, z. 122/2005, s. 186.