furtka

furtka (język polski)

furtka (1.2)

wymowa:

IPA: [ˈfurtka], AS: [furtka]

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) zdrobn. od: furta

(1.2) mała furta, jednoskrzydłowe wejście, np. na ogrodzony teren

(1.3) przen. zapasowe wyjście z jakiejś sytuacji, zostawione na kłopoty

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	furtka	furtki
dopełniacz	furtki	furtek
celownik	furtce	furtkom
biernik	furtkę	furtki
narzędnik	furtką	furtkami
miejscownik	furtce	furtkach
wołacz	furtko	furtki

przykłady:

(1.1) Przed furtką stanęło czterech szopkarzy i zaczęło śpiewać kolędę.

(1.1) Na wieść o bliskim niebezpieczeństwie, Nazariusz wyprowadził wszystkich ukrytym przejściem do furtki ogrodowej, a następnie do opuszczonych kamieniołomów, odległych o kilkaset kroków od bramy Janikulskiej.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) bramka

(1.3) plan B

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. furta ż, furtian m, furtianka ż

przym. furtowy, furtkowy

związki frazeologiczne:

ciasna furtka do nieba

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• duński: (1.2) låge w
• esperanto: (1.2) pordeto
• kaszubski: (1.1) pórtka ż; (1.2) pórtka ż
• ukraiński: (1.1) фіртка ż

źródła: