fint

fint (język szwedzki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) (często w grach sportowych) finta, zwód, fortel, podstęp

przysłówek

(2.1) zob. fin: świetnie; czysto; drobno; wytwornie

przymiotnik, forma fleksyjna

(3.1) rodz. nijaki (neutrum) l. poj. od fin

odmiana:

(1.1) lp en fint, finten; lm finter, finterna

(2.1) fint; st. wyższy finare; st. najwyższy finast

przykłady:

(2.1) Jag mår fint! → Czuję się świetnie!

składnia:

kolokacje:

(1.1) gå på en fint → dać się zwieść

(2.1) göra fint i rummet → posprzątać pokój; zrobić ładnie w pokoju

synonimy:

(1.1) skenmanöver, knep, list, trick

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

(1.1) czas. finta

(2.1) przym. fin

związki frazeologiczne:

etymologia:

(2.1) szw. fin + -t → świetny; czysty; drobny; wytworny + …tworzy przysłówek

uwagi:

źródła: