fińskojęzyczny

fińskojęzyczny (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌfʲĩj̃skɔjɛ̃w̃ˈzɨʧ̑nɨ], AS: [fʹĩĩ ̯skoi ̯ẽũ̯zyčny], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• asynch. ę • rozs. artyk.• akc. pob.

​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) taki, który posługuje się językiem fińskim

(1.2) taki, którego mieszkańcy posługują się językiem fińskim

(1.3) spisany, stworzony w języku fińskim

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	fińskojęzyczny		fińskojęzyczna	fińskojęzyczne	fińskojęzyczni	fińskojęzyczne
dopełniacz	fińskojęzycznego		fińskojęzycznej	fińskojęzycznego	fińskojęzycznych
celownik	fińskojęzycznemu		fińskojęzycznej	fińskojęzycznemu	fińskojęzycznym
biernik	fińskojęzycznego	fińskojęzyczny	fińskojęzyczną	fińskojęzyczne	fińskojęzycznych	fińskojęzyczne
narzędnik	fińskojęzycznym		fińskojęzyczną	fińskojęzycznym	fińskojęzycznymi
miejscownik	fińskojęzycznym		fińskojęzycznej	fińskojęzycznym	fińskojęzycznych
wołacz	fińskojęzyczny		fińskojęzyczna	fińskojęzyczne	fińskojęzyczni	fińskojęzyczne

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) fińskojęzyczn|y naród • fińskojęzyczna ludność

(1.2) kraj / obszar fińskojęzyczny

(1.3) fińskojęzyczny tekst • fińskojęzyczna książka / prasa / literatura

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• szwedzki: (1.1) finskspråkig; (1.2) finskspråkig; (1.3) finskspråkig

źródła: