fauxbourdon

fauxbourdon (język polski)

wymowa:

(spolszczona) ‹foburdą›; zjawiska fonetyczne: akc. na ost.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) muz. technika kompozytorska, powstała w szkole burgundzkiej, oparta na równoległym prowadzeniu trzech głosów, w której do najniższego (cantus firmus) dopisywano dwa wyższe: środkowy o tercję wyżej i najwyższego o sekstę wyżej; zob. też fauxbourdon w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	fauxbourdon
dopełniacz	fauxbourdonu
celownik	fauxbourdonowi
biernik	fauxbourdon
narzędnik	fauxbourdonem
miejscownik	fauxbourdonie
wołacz	fauxbourdonie

przykłady:

(1.1) Magnificat Mikołaja z Radomia jest jednym z niewielu zachowanych do dzisiaj utworów z fauxbourdonem.

(1.1) Na początku i końcu fragmentów zawierających fauxbourdon wykorzystywano inne współbrzmienia: głos środkowy był budowany o kwintę czystą, a najwyższy o oktawę czystą wyżej w stosunku do cantus firmus.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. fauxbourdonowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) franc. faux-bourdon, od franc. faux + burdon (fałszywy + bourdon)

uwagi:

(1.1) por. nota contra notam

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) fauxbourdon
• niderlandzki: (1.1) fauxbourdon m
• niemiecki: (1.1) Fauxbourdon m

źródła: