erudycja

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

erudycja (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌɛruˈdɨʦ̑ʲja], AS[erudycʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) rozległy zasób książkowej wiedzy; gruntowne wykształcenie
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Dzięki swojej erudycji mógłby brać udział w dyskusjach praktycznie z dowolnym rozmówcą.
składnia:
kolokacje:
(1.1) ogromna / duża / niewątpliwa / popisowa / niebywała erudycja • niewielka / mała erudycja • wykazywać się / popisywać się erudycją • dać wyraz erudycji • pozbawiony erudycji
synonimy:
(1.1) oczytanie, erudycyjność, uczoność
antonimy:
(1.1) ignorancja
hiperonimy:
(1.1) wiedza
hiponimy:
(1.1) encyklopedyzm
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. erudyta m, erudyt m, erudytka ż, erudycyjność ż
przym. erudycyjny
przysł. erudycyjnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. eruditiouczoność[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „erudycja” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.