edykuł

edykuł (język polski)

edykuł (1.2)

edykuł (1.3)

wymowa:

IPA: [ɛˈdɨkuw], AS: [edykuu̯] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) szt. archit. hist. w starożytności miniaturowa świątynia, w której przechowywano przedmiot kultu

(1.2) szt. archit. wnęka budowli, w której umieszczano figurkę

(1.3) szt. archit. miniaturowa budowla, będąca motywem dekoracyjnym w architekturze, malarstwie, rzeźbie, np. w portalach, attykach; zob. też aedicula w Wikipedii

odmiana:

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	edykuł	edykuły
dopełniacz	edykułu	edykułów
celownik	edykułowi	edykułom
biernik	edykuł	edykuły
narzędnik	edykułem	edykułami
miejscownik	edykule	edykułach
wołacz	edykule	edykuły

przykłady:

(1.3) Nad figurami często umieszczano mały baldachim w kształcie edykułu.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1-3) aedicula, edykuła

(1.2) nisza

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. edykuła ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. aedicula

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) aedicula
• czeski: (1.1) edikula
• francuski: (1.1) édicule
• hiszpański: (1.1) edículo

źródła: