dziedzic

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

dziedzic (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA: [ˈʥ̑ɛ̇ʥ̑iʦ̑], AS: [ʒ́ėʒ́ic], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art. ​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która coś po kimś przejmuje
(1.2) przest. ziemianin
odmiana:
(1.1-2)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikdziedzicdziedzice / dziedzicowie
dopełniaczdziedzicadziedziców
celownikdziedzicowidziedzicom
biernikdziedzicadziedziców
narzędnikdziedzicemdziedzicami
miejscownikdziedzicudziedzicach
wołaczdziedzicudziedzice / dziedzicowie
przykłady:
(1.1) Lucjan został dziedzicem dóbr po swojej matce.
(1.2) Kolasa dziedzica zajechała przed ganek.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) następca, sukcesor, spadkobierca
antonimy:
(1.1) spadkodawca, testator
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dziedziczność ż, dziedzictwo n, dziedziczenie n, odziedziczenie n, wydziedziczenie n
forma żeńska dziedziczka ż
przym. dziedziczny
czas. dziedziczyć ndk., wydziedziczyć dk.
przysł. dziedzicznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. dziedziczyć; źródłosłów dla białor. дзедзіц, białor. дзедзіч
uwagi:
(1.1) por. spadkobierca • sukcesor • następca
tłumaczenia:
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: ziemianin
źródła:
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=dziedzic&oldid=7373899”