dziedzic

dziedzic (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈd͡ʑɛ̇d͡ʑit͡s], AS: [ʒ́ėʒ́ic], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art. ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która coś po kimś przejmuje

(1.2) przest. ziemianin

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dziedzic	dziedzice / dziedzicowie
dopełniacz	dziedzica	dziedziców
celownik	dziedzicowi	dziedzicom
biernik	dziedzica	dziedziców
narzędnik	dziedzicem	dziedzicami
miejscownik	dziedzicu	dziedzicach
wołacz	dziedzicu	dziedzice / dziedzicowie

przykłady:

(1.1) Lucjan został dziedzicem dóbr po swojej matce.

(1.2) Kolasa dziedzica zajechała przed ganek.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) następca, sukcesor, spadkobierca

antonimy:

(1.1) spadkodawca, testator

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dziedziczność ż, dziedzictwo n, dziedziczenie n, odziedziczenie n, wydziedziczenie n

forma żeńska dziedziczka ż

przym. dziedziczny

czas. dziedziczyć ndk., wydziedziczyć dk.

przysł. dziedzicznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. dziedziczyć; źródłosłów dla białor. дзедзіц, białor. дзедзіч

źródłosłów nazwiska Dziedzic

uwagi:

(1.1) por. spadkobierca • sukcesor • następca

tłumaczenia:

(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: ziemianin

• angielski: (1.1) inheritor, heir
• arabski: (1.1) وارث m
• białoruski: (1.1) наследнік m; (1.2) дзедзіч m, дзедзіц m
• francuski: (1.1) héritier m
• hiszpański: (1.1) heredero m
• interlingua: (1.1) hereditario
• nowopruski: (1.1) weldūns m
• rosyjski: (1.1) наследник m
• rumuński: (1.1) ocean m
• słoweński: (1.1) dedič m

źródła: