dziabać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dziabać (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈʥ̑abaʨ̑], AS[ʒ́abać], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

czasownik niedokonany (dk. dziabnąć)

(1.1) pot. uderzać ostrym narzędziem; łupać, rąbać
(1.2) gw. (Poznań)[1] pleć, spulchniać ziemię motyką
odmiana:
(1.1) koniugacja IX
przykłady:
(1.1) Poredzały dziabiąc motyczkami ziemię i kopiasto obsypując grzędy, galancie wyrosłe.[2]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dziabanie n, reg. pozn. dziabka ż
czas. dziabnąć dk., rozdziabać dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „dziabać” w: Słownik gwary miejskiej Poznania, red. Monika Gruchmanowa i Bogdan Walczak, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. W. Reymont: Chłopi, Lato, rozdz. IV