dykta

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dykta (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA: [ˈdɨkta], AS: [dykta] ​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) płyta sklejona z fornirów
(1.2) środ. typogr. szerokość pola znaku w danym kroju pisma[1]
(1.3) środ. denaturat wypijany przez meneli
odmiana:
(1.1-3) [2]
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikdyktadykty
dopełniaczdyktydykt
celownikdykciedyktom
biernikdyktędykty
narzędnikdyktądyktami
miejscownikdykciedyktach
wołaczdyktodykty
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) sklejka; gw. (Górny Śląsk) szperplata
(1.3) dentka, dynks, błękit Paryża
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dykciarz m, dykciara ż
przym. dyktowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) niem. Dickte[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Hasło „dykta” w: Jacek Mrowczyk, Niewielki słownik typograficzny, Czysty Warsztat, 2008, ISBN 978-83-89945-20-4, s. 56.
  2. ↑ 2,0 2,1 publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Hasło „dykta” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=dykta&oldid=8194187”