dwójarz

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dwójarz (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈdvujaʃ], AS[dvui ̯aš], zjawiska fonetyczne: wygł. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) daw. pot. uczeń, który zwykle otrzymuje dwóje[1], dawniej najniższe oceny w szkole
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Pamiętam, że w podstawówce mieliśmy trzech dwójarzy, wszyscy skończyli pod budką z piwem.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) dwójkowicz
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dwójkowicz m, dwója ż, dwójczyna ż, dwójka ż, podwajanie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Bogusław Dunaj, Współczesny słownik języka polskiego, t. I, Langenscheidt, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7476-264-9, s. 340.