dumpf

dumpf (język niemiecki)

wymowa:

wymowa

IPA: [dʊmpf] IPA: [ˈdʊmpfɐ] IPA: [ˈdʊmpfəstn̩]

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) stłumiony, głuchy (np. odgłos)

(1.2) stęchły, zatęchły (np. zapach)

(1.3) otępiały, tępy (np. umysł)

(1.4) niewyraźny, niesprecyzowany (np. ból)

odmiana:

(1.1-4)

 

(zob. deklinacja przymiotnikowa)		liczba pojedyncza			liczba mnoga
przypadek	deklinacja	m	ż	n	m ż n
Nom.	słaba	der dumpfe	die dumpfe	das dumpfe	die dumpfen
	mieszana	(k)ein dumpfer	(k)eine dumpfe	(k)ein dumpfes	keine dumpfen
	mocna	dumpfer	dumpfe	dumpfes	dumpfe
Gen.	słaba	des dumpfen	der dumpfen	des dumpfen	der dumpfen
	mieszana	(k)eines dumpfen	(k)einer dumpfen	(k)eines dumpfen	keiner dumpfen
	mocna	dumpfen	dumpfer	dumpfen	dumpfer
Dat.	słaba	dem dumpfen	der dumpfen	dem dumpfen	den dumpfen
	mieszana	(k)einem dumpfen	(k)einer dumpfen	(k)einem dumpfen	keinen dumpfen
	mocna	dumpfem	dumpfer	dumpfem	dumpfen
Akk.	słaba	den dumpfen	die dumpfe	das dumpfe	die dumpfen
	mieszana	(k)einen dumpfen	(k)eine dumpfe	(k)ein dumpfes	keine dumpfen
	mocna	dumpfen	dumpfe	dumpfes	dumpfe

(1.1-4) st. wyższy dumpfer; st. najwyższy am dumpfsten lub st. wyższy dumpfer; st. najwyższy am dumpfesten

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Dumpfheit ż, Dumpfigkeit ż

przym. dumpfig

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: