ducka

ducka (język polski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) duży kosz wiklinowy z dwoma uchami

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła:

ducka (język szwedzki)

wymowa:

znaczenia:

czasownik nieprzechodni

(1.1) schylać się dla uniknięcia czegoś, uchylać się przed czymś, robić unik

(1.2) przen. uchylać się od czegoś, wymigiwać się, wykręcać się

odmiana:

(1) att ducka, duckar, duckade, duckat, ducka! ; pres. part. duckande, perf. part. -

przykłady:

składnia:

(1.1) ducka (för något) → robić unik (przed czymś)

(1.2) ducka (för/inför något) → uchylać się (od czegoś)

kolokacje:

synonimy:

(1.1) böja sig ned, väja undan

(1.2) undvika

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. duckande, duckning

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

nie mylić z: duka → nakrywać; przygotowywać

źródła: