drużba
drużba (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) mężczyzna towarzyszący panu młodemu podczas ślubu; zob. też drużba w Wikipedii
- (1.2) daw. druh, przyjaciel[1]
rzeczownik, rodzaj żeński
- (2.1) daw. przyjaźń, życzliwość[1]
- (2.2) daw. świta weselna (drużbowie i druhny)[1]
- (2.3) daw. grupa przyjaciół, druhów, drużyna[1]
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik drużba drużbowie dopełniacz drużby drużbów celownik drużbie drużbom biernik drużbę drużbów narzędnik drużbą drużbami miejscownik drużbie drużbach wołacz drużbo drużbowie - (2.1-3) blm
przypadek liczba pojedyncza mianownik drużba dopełniacz drużby celownik drużbie biernik drużbę narzędnik drużbą miejscownik drużbie wołacz drużbo
- przykłady:
- (1.1) Na wiosnę 1939 roku, w samą Wielkanoc, byłem na ich ślubie w roli drużby[2].
- (2.1) Połączyła nas drużba większa niźli kogokolwiek na świecie[3].
- (2.2) Na środku izby stół okrągły, pod białym, sutym obrusem, gdzie przy jarzących brązowych świecznikach żydowskich suta zastawa, talerze poniechane tak, jak dopiero co od nich cała weselna drużba wstała, w nieładzie, gdzie nikt o sprzątaniu nie myśli[4].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- służba nie drużba
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) por. świadek
- Wyraz stanowi wyjątek i w obu rodzajach odmienia się według deklinacji żeńskiej (IV)
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) bridesman, best man
- esperanto: (1.1) fianĉamiko
- wilamowski: (1.1) druźba m, dru̇žba m, drüźba m
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3
Hasło „drużba” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Jan Brzechwa, Opowiadania drastyczne, 1966, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑ Tomasz Kołodziejczak, Krew i kamień, 2003, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑ Stanisław Wyspiański, Wesele, 1901, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
