doskonałość

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

doskonałość (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌdɔskɔ̃ˈnawɔɕʨ̑], AS[doskõnau̯ość], zjawiska fonetyczne: nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) szczyt, zupełność, brak jakiejkolwiek wady, niedostatku[1] lub możliwości ulepszenia; zob. też doskonałość w Wikipedii
(1.2) wyborność, świetność, wybitność, bezbłędność, brak możliwości bycia jeszcze lepszym
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Zwykliśmy o doskonałości mówić z uznaniem (…), ale niekiedy także dla oznaczenia ujemnej własności, jeśli występuje w szczególnym natężeniu (…). W czasach nowszych de La Rochefoucauld mówił o doskonałych łotrach: «Il y a des scélérats parfaits». A i dzisiejsze języki używają takich połączeń, w szczególności francuski: un parfait idiot, un parfait malappris. Znaczy to, że doskonałość oznacza zawsze kraniec, szczyt: przeważnie w górę, niekiedy, wyjątkowo w dół.[2]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) perfekcja, skończoność, kompletność, idealność
antonimy:
(1.2) niedoskonałość, ułomność, przeciętność
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. doskonalstwo n, doskonalec m, doskonalenie n, udoskonalenie n, udoskonalanie n
czas. doskonać ndk., doskonalić ndk., udoskonalić dk., udoskonalać ndk.
przym. doskonały
przysł. doskonale
wykrz. doskonale
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Samuel Bogumił Linde, Słownik języka polskiego A - F, Warszawa 1807–1814
  2. Władysław Tatarkiewicz, O doskonałości. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1976, s. 8.