doniczka

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

doniczka (język polski)[edytuj]

doniczka (1.1)
wymowa:
IPA[dɔ̃ˈɲiʧ̑ka], AS[dõńička], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) ogrod. naczynie, przeważnie z terakoty, zazwyczaj z otworem w denku służące do hodowania roślin ozdobnych; zob. też doniczka w Wikipedii
(1.2) gw. (Poznań) mały wazon[1]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Zmiana ziemi i doniczki wymaga od rośliny przystosowania się do nowych warunków[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) doniczka ceramiczna / gliniana / plastikowa / kamionkowa
synonimy:
(1.1) gw. (Górny Śląsk) blumentop, blumtopa, łotka
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) naczynie
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. doniczkowiec mzw, doniczkowce lm nmos, Donica ż
zgrub. donica ż
przym. doniczkowy, donicowy, doniczkowaty, donicowaty
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: wazon
źródła:
  1. Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 248.
  2. Ewa Wójtowicz, Roślinny patrol, 2018.