dokuczać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dokuczać (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[dɔˈkuʧ̑aʨ̑], AS[dokučać] ?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. dokuczyć)

(1.1) sprawiać przykrość, kłopoty lub ból
odmiana:
(1.1) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Jeśli dokucza głód, mamy przy sobie dwie lub trzy tabliczki czekolady z dużą zawartością kakao[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) reg. śl. nagrować
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kucza ż, dokuczanie n, dokuczenie n, dokuczliwość ż, dokucznik mos, dokuczliwiec mos
czas. dokuczyć dk.
przym. dokuczliwy, dokuczny
przysł. dokuczliwie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Wiesław Koluch, Z pamiętnika polskiego najemnika, 2000, Narodowy Korpus Języka Polskiego.