dobroczyńca

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dobroczyńca (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. osoba świadcząca innym dobro[1][2], osoba dobroczynna[1]
odmiana:
(1.1)[3]
przykłady:
(1.1) Dnia 31 marca 1888 r. zmarł w Turynie we Włoszech siedemdziesięciotrzyletni starzec, ksiądz Jan Bosco, dobroczyńca młodzieży, prawdziwy apostoł i założyciel zakonu św. Franciszka Salezego całkowicie poświęcającego się wychowaniu młodzieży zaniedbanej, osieroconej i opuszczonej[4].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) książk. filantrop; przest. dobrodziej, łaskawca, wspomożyciel
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) ofiarodawca
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dobroczynność ż
przym. dobroczynny
przysł. dobroczynnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „dobroczyńca” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „dobroczyńca” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Hasło „dobroczyńca” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  4. Josef Flekáček, Drobné povídky dějepisné.