discipulatus

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

discipulatus (język łaciński)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) zwolennictwo, naśladownictwo[1]
(1.2) uczniostwo
(1.3) klasa (uczniowie)
odmiana:
(1) discipulat|us, ~us (deklinacja IV)
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikdiscipulatusdiscipulatūs
dopełniaczdiscipulatūsdiscipulatuum
celownikdiscipulatuīdiscipulatibus
biernikdiscipulatumdiscipulatūs
ablatywdiscipulatūdiscipulatibus
wołaczdiscipulatusdiscipulatūs
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. discipulo
rzecz. discipula ż, discipulus m
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. discipulus + -atus
uwagi:
źródła:
  1. ↑ Alojzy Jougan, Słownik kościelny łacińsko-polski, wydanie V, Wydawnictwo Diecezjalne, Sandomierz 2013, ISBN 978-83-257-0542-8, s. 201.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=discipulatus&oldid=6597648”